Barbier Triveni: ‘Ik ben één van de weinigen die het geluk heeft om een tweede leven te mogen leven’
Pas geleden werd op Facebook de vraag gesteld: waar ging jouw eerste vlucht naartoe? ‘Nou’, vertelt Triveni, bij wie ik aan de keukentafel ben aangeschoven ‘ik ging naar Nederland. Ik kan me er niets van herinneren, maar mien pappe en mamme Paulus en Anneke zeiden dat het zo gegaan is. Ik was vier en zij haalden me op van Schiphol. Ik was geadopteerd op Ameland door echte Amelanders. Als dat niet was gebeurd, had ik geen leven gehad, was ik niet meer in leven geweest. Toen ik op het vliegtuig werd gezet met als ticket een enkeltje Nederland kwam ik uit Bombay. Tegenwoordig wordt dat Mumbai genoemd.’ Ze leerde mee te gaan in de maatschappij op Ameland, spreekt Amelands alsof ze nooit anders deed. Ze heeft een Amelandse vriend, twee dochters en een zoon en sloeg pas nog eens haar vleugels uit: ze opende een barbershop aan de Strandweg 36 in Buren! For men and boys only!
Men and boys only?
Triveni: ‘In 1995 haalde ik mijn VBO diploma. Al in die zomer ben ik in de horeca gaan werken bij Ab Kiewied in de pizzeria hier in Buren. Na de zomer ging ik naar de kappersopleiding en heb die in 1998 gehaald. Ik kan net zo goed stoppen, zei ik halverwege tegen mijn moeder. Maar dat accepteerde mijn moeder niet. Je moet je opleiding afmaken, hield ze me voor. Dat heb ik gedaan, maar ik ben in de horeca verder gegaan. Daarnaast bleef ik ook knippen, had ik tien tot vijftien mannen als vaste klanten. Toen ik om gezondheidsredenen moest stoppen met mijn werk in de horeca, ik werkte overigens met veel plezier in het Strandpaviljoen Buren, stelde Wilfried (Beijaard, haar vriend) me voor om weer mijn kappersvak op te pakken. Ik kwam tot de conclusie dat áls ik dat weer zou oppakken het alleen zou zijn voor jongens en mannen. Ik wilde me onderscheiden van de andere kapsalons en hier wat nieuws opzetten. Ik besloot dat ik me wilde specialiseren en ben samen met mijn nichtje Linda Brouwer naar Doetinchem gereisd en ben op cursus gegaan’.
Op cursus?
‘Ik schreef me in op de Barbiersschool in Doetinchem. Die bleek achteraf heel bekend te zijn. De school wordt geleid door Joucke Modderkolk, een award winning barber. Hij won grote prijzen in België en Zwitserland. Ik was zó enthousiast over zijn shop, waar plaats was voor humor en grappen dat ik dit ook op Ameland wilde creëren. Ik dacht: ik trek de stoute schoenen aan en ga het doen. Ik heb me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en hier naast onze voordeur een salon ingericht.’
Het was volgens mij onmiddellijk een succes. Een moeder appte mij: daar moet je over schrijven!
Triveni lachend: ‘Ik kreeg meteen leuke reacties van moeders en hun zoontjes. Dat is de leukste kapster, zeiden ze, ik ga nooit weer naar een andere. Vooral kinderen gaan naar de kapper omdat het moet. Maar zo hoeft het niet te zijn, hier krijgen ze een glaasje limonade, een spekkie, ik hou van een ontspannen sfeer, van gezelligheid, iedereen moet zich op zijn gemak voelen. Maar jongens zijn ook tevreden over hun kapsel. Op school krijgen ze complimenten. Jongens houden van een lekker luchtje tot slot’.
En de vaders van de jongens? En de jonge mannen?
Wilfried: ‘Ik denk dat haar kracht ligt in het laagdrempelig aanbieden van de knip- en scheertijden. Mannen werken vaak overdag en kunnen dan geen kappersafspraak maken. Vaak bedenken ze opeens: ik moet naar de kapper en willen dan met een half uurtje al komen. Als dat kan qua planning zijn ze bij Triveni meteen welkom, ook in de avonduren’.
Triveni: ‘Hun werk is belangrijk. In hun vrije tijd naar de kapper of beter gezegd naar de barbier gaan, moet niet weer inspanning zijn. Ik begin met het aanbieden van een kopje koffie, colaatje of een biertje. Hierdoor geef ik ze meteen een welkom en ontspannen gevoel. Bij een luxe complete behandeling begin ik eerst met het klaarmaken van de handdoekjes, per behandeling gebruik ik er twee. Eén met lavendelolie voor de ontspanning, maar door de warmte gaan de poriën open, het maakt de haartjes zachter zodat het fijner is voor de klant en gemakkelijker voor mij om te scheren. Voor de tweede handdoek gebruik ik eucalyptusolie, dit zorgt voor een verfrissing van de huid. Als ik dit heb gedaan gaan de handdoeken in een handdoekverwarmer met uv-licht, wat meteen ook desinfecteert. Dan begin ik met het knippen van het haar. Ik ga tussendoor even bij de klant zitten, zodat hij rustig zijn koffie of biertje kan opdrinken en we maken even een praatje. Ook dit geeft het gevoel welkom te zijn en van ‘ze neemt echt de tijd voor mij’. Als hij zijn drankje op heeft, ga ik zijn baard trimmen en in shape brengen. Vooral de strakke contouren mogen niet ontbreken. Dit is voor de man het moment om echt even te relaxen en even niet te hoeven praten. Daarna leg ik de klant achterover en krijgt hij de eerste hot towel-behandeling. Na ongeveer drie tot vier minuutjes is de handdoek wat afgekoeld en masseer ik het voorhoofd en de wangen. Dit vinden ze heerlijk. Dan zeep ik ze in met scheerschuim en begin ik aan wat ik ontspannend vind: het scheren. Zelf vind ik dat het leukste onderdeel, ook ik raak hier ontspannen door. Na het scheren krijgen ze de tweede handdoek met eucalyptus en ook daarna weer even die kleine gezichtsmassage. Sommige heren vallen dan ook in slaap en moeten dan echt even bijkomen. Dan gaat de stoel weer in de zitstand en ga ik het haar en de baard föhnen en modelleren. Ik doe nog een kleine laatste controlecheck en masseer de nek nog even met een lekkere olie en als afsluiter spriets ik nog een eau de parfum in de nek. De man heeft een heerlijke luxe uitgebreide behandeling gehad en ik zie dat dat bijdraagt aan zijn eigenwaarde. Deze behandeling duurt ongeveer anderhalf tot twee uur. Trouwens: deze laatste nekmassage met olie en parfum doe ik ook bij het alleen knippen en de jongetjes’.
Triveni laat me haar mooi ingerichte salon zien. Wat meteen opvalt zijn de scharen en kammen in goudkleur. ‘Ik hou van bling, bling’, lacht ze ‘dat zit in mien soort’. Ze herinnert me aan haar afkomst. Haar vliegavontuur helemaal alleen als vierjarige, ziek en verwaarloosd naar Nederland. In de keuken terug komt haar moeder Anneke er bij zitten. Ze eten ’s avonds warm, kwart voor zeven. Dat dateert nog uit de tijd dat Paulus Brouwer, de man van Anneke en de vader van Triveni uit Holwerd kwam, waar hij werkte bij Wagenborg. Beiden missen hem nog. ‘Hij kreeg geen eten uit de magnetron, er werd ’s avonds gekookt en we aten met elkaar’.
Haar mama Anneke vertelt: ‘We hadden bericht gekregen: over twee weken kunnen jullie je dochter halen. Op een fotootje kregen we haar gezichtje te zien. Eigenlijk was ik meteen verkocht, was ze toen meteen al mijn meisje. Er kwam een maatschappelijk werkster om het met ons te bespreken; ze kon alleen worden opgenomen in een gezin zonder kinderen. Het ging om een vierjarig, totaal verwaarloosd kindje, opgegroeid op de vuilnisbelt, gewend om voor zichzelf op te komen en te vechten voor haar eten. We bespraken het met dokter Straatsma. Hij keek naar het fotootje en gaf zijn mening: ‘Dit kind wil zo te zien wel knokken om te overleven’.
Triveni: ‘Ik was een wrak, ik kwam in mei naar Ameland, in januari was ik daar nog geopereerd aan nierstenen. Ik had een ontstoken oor, een beentje stond scheef, ik zat onder het ongedierte. Maar inderdaad had ik een drang om te overleven. Ik moet tot het moment van mijn vlucht naar Nederland geknokt hebben om in leven te blijven. Maar ik herinner me niets van die tijd’.
Haar mama Anneke glimlachend: ‘Haar naam betekent drie rivieren. Tri = drie en veni = rivieren. In de buurt van die drie rivieren moet ze zijn gevonden’. Triveni haakt in: ‘Toen moet er een engel zijn gekomen, die me heeft opgepakt en naar het kindertehuis heeft gebracht’. Anneke: ‘Meestal is het de politie die kinderen oppikt. Ze kreeg een spalkje voor het beentje, we gingen naar de oorarts, naar de kinderarts, het eerste half jaar liepen we bij dokters in en uit. Maar ze paste zich aan, leerde al snel met lepel of vork eten en toen veertien dagen na haar komst dezelfde maatschappelijk werkster langs kwam en haar in het Nederlands de vraag stelde: ‘Wil je weer terug?’ begreep ze die vraag al en zei ze nee!! Ze ging bij me op schoot zitten alsof ze wilde zeggen: ‘nou ben ik thuus, ik ga niet meer weg’. En ze kreeg een maatje: vadertje. Mijn schoonvader woonde bij ons in. Hij had jong zijn vrouw verloren en uit hun grote gezin waren een paar kinderen opgevangen en opgegroeid in andere gezinnen. Hij begreep haar en zij begreep hem. Toen we onze tweede dochter kregen, ben ik haar gaan ophalen in Mumbai. Ik heb toen gevraagd of ik het tehuis mocht zien, van waaruit Triveni was vertrokken. Van tevoren werd ons gezegd dat we er wel heen mochten, maar we mochten er geen traan laten. Doen alsof het gewoon was. Ik zag hoe een baby’tje werd binnengebracht, naakt, nog met de navelstreng. Het werd weg gelegd. Ik zag hoe de grotere kinderen voor de kleintjes zorgden, het was een waardeloos tehuis, je zou al die kinderen zó willen meenemen’.
Triveni: ‘Ik was mijn grootvaders oogappel, ‘sien meäske’. Ik heb hem zes jaar meegemaakt, hij stierf toen hij 89 was. Hij was geboren in het jaar 1900 en zou nu dus 121 jaar zijn geweest. Ook ons pappe was een echte vader voor mij en mijn zusje, zo’n lieve man. Ik mis hem nog’.
Triveni: ‘Ik geloof heel erg in goedheid, dat is wel eens mijn valkuil, want niet iedereen is een en al goedheid. Maar ik heb het met de plek waar ik terechtkwam zo getroffen! Je bent geen maker van jezelf. Je wordt gecreëerd door de mensen om je heen. Ik ben hier zo goed terechtgekomen. Ik realiseer me dat: we moeten onze handen dichtknijpen dat we leven, dat je alles hebt wat je nodig hebt, dat je gezond bent, een dak boven je hoofd hebt. Toen ik klein was, tekende ik al vaak het huis waarin ik later wilde wonen. En het is uitgekomen! In de tijd dat ik naar Ameland kwam, zijn er meer kinderen geadopteerd. Het zou mooi zijn om met elkaar ons verhaal eens te vertellen. Ik zeg wel eens: ‘We binne hier niët voor niks’. We leven in een maatschappij waarin alles vlug, vlug, vlug moet, vooral voor mannen. Wat moet hij met zijn oerinstinct, jachtinstinct op een bouwplaats. Daarom vind ik het mooi om mannen een plek te kunnen geven waar ze tijd nemen om er goed uit te zien en tot rust te komen, maar er ook plaats is voor een grap en humor’.
Wilfried: ‘Triveni weet mensen aandacht te geven zoals de ouderwetse barbiers deden, ze is een entertainer’. Triveni: ‘Voor een afspraak kan gewoon gebeld worden. Ook al heb je precies een uur: gewoon bellen’. Wilfried: ‘de drempel moet laag wezen’.
Barbershop Triveni
Bellen of appen: 06 41 201 589
