Het is moeilijk om voor deze column de juiste woorden te vinden. Maar ik ga het toch proberen. Want eigenlijk wil je deze niet schrijven. Zoals verre-weg de meesten van jullie waarschijn-lijk weten, heeft er eind februari een noodlottig en verschrikkelijk ongeluk plaatsgevonden in Hollum. Met helaas een fatale afloop. Een tragedie voor families, vrienden en andere betrokkenen. Onwerkelijk en ondraaglijk. Daar wil ik het voor nu – uit respect voor eenieder die zich op dit moment aan-gesproken voelt – bij laten. Rust zacht. Het verlies en het leed is met geen pen (of in dit geval een toetsenbord) te beschrijven.

Ik tik deze editie van ‘Van de melk-boer’ op de avond na de – logischer-wijs treurige en enorm drukke – condoleance aan huis. Mijn voornemen was om een andere invulling voor deze rubriek aan te leveren. Maar het hield me te veel bezig. Ik besloot in de pen te klimmen en op te schrijven wat me eerder deze week zo intrigeerde. Dat klinkt misschien gek, als je de gebeurtenissen die daaraan voorafgingen in ogenschouw neemt. Ik hoop ook dat ik niemand voor het hoofd stoot met deze column, want dat is absoluut niet de bedoeling. Je hoeft het ook niet goed of mooi geschreven te vinden. Plaats het in de context zoals jij het wilt.

Hier op Ameland hebben we het ge-noegen dat kinderen vrij kunnen opgroeien. Dat auto’s of fietsen vrijwel nooit op slot hoeven te staan. Dat een achterdeur altijd openstaat. Dat je bij de buren aanbelt voor een pak melk, omdat je anders geen pannenkoekenbeslag kan maken. Of dat je elkaar eventjes uit de brand helpt bij een snelle klus. Ja, de sociale controle is hier af en toe gigantisch. Vervelend ook, zo nu en dan. Maar het heeft ook een andere kant: meer dan waar ook, heb ik soms het idee dat we elkaar hier allemaal kennen. Goed kennen, ook. We zijn begaan met elkaar. En we vliegen elkander ook weleens in de haren.

Ons kent ons. Bij eerdere tragische gebeurtenissen in het verleden, was de saamhorigheid in de dorpen en op het gehele eiland groot. Iedereen weet nog waar hij of zij op dat moment was. Dat komt omdat die momenten hier vrijwel nooit plaatsvinden. Het grijpt eenieder aan. Jong en oud. Ballumers, Buremers, Hollumers en Nessemers. Iedereen verwerkt zo’n tragedie op zijn of haar eigen manier. De een die stopt het ver weg en heeft het er het liefst nooit met iemand over. De ander vindt troost en vindt het juist wel fijn om het van zich af te praten. Omdat iedereen elkaar hier kent, is dat ook met vrijwel iedereen te bespreken.

Het was het gesprek van de dag. Of van de week, eigenlijk. Op verjaardagen, tijdens de koffie of onder het omkleden in de sporthal. Waar je ook gaat of staat, je kon er niet omheen. Helaas was dit dus ook eind februari weer het geval. Na het trieste ongeval heerste er een bedrukte sfeer in het dorp. Geen joviale begroetingen, maar een ingetogen goedendag. Er werden weinig woorden gewisseld, maar iedereen had aan een blik voldoende. Hollum huilde. Om het verlies van een jong leven, om het leed van een ander. In deze situatie is er aan alle kanten alleen maar verdriet. Het is en blijft verschrikkelijk en onwerkelijk.

Hoe tegenstrijdig het misschien klinkt, al het tragische brengt ook iets moois. En nee, je krijgt er niemand mee terug en je draait de tijd niet meer om. Maar het bracht mensen wel bij elkaar. Samen met elkaar werd er gerouwd. Bij de bakker, bij de groenteboer, in de winkels en op straat. De verschillende brandende kaarsen bij jong en oud op de social media-kanalen. Dorpsgenoten verenigd. Uit alle uithoeken op het eiland werd er in de richting van alle betrokkenen medeleven getoond – en zelfs ver daarbuiten. Een prachtig iets. Die saamhorigheid vind je vrijwel nergens anders dan op Ameland, Hollum in het speciaal.

Waar een kleine gemeenschap ontzettend groot in kan zijn.

Youri IJnsen