Het zal je misschien niet verbazen, maar ik heb saaiere wintermaanden gekend. Nog niet eerder gebeurde het dat ik tussen de kater van oudejaarsavond en de tot blue Monday bestempelde grijze maandag, een screentest deed die uiteindelijk tot mijn ultieme baan zou leiden. Hoe die route naar de presentatiedesk van de NOS verliep, kon je in de vorige editie al lezen in het artikel van collega en goede vriend (je hoeft elkaar niet vaak te zien of te spreken om goede vrienden te kunnen zijn) Vincent Robijn. Met het verlossende je-bent-het-geworden-telefoontje stapte ik in een achtbaan van oefensessies, fotoshoots, kleding doorpassen en interviews. En wát veel lieve reacties heb ik gekregen. Mailtjes, appjes, berichtjes via Instagram, kaartjes, bloemen en telefoontjes uit alle windrichtingen, maar vooral vanaf Ameland. Ontzettend bedankt daarvoor!

Het is nog steeds een beetje onwerkelijk allemaal. Ineens was ik zelf nieuws en dat is best een rare gewaarwording. Tegelijkertijd leerde ik daardoor ook weer nieuwe dingen over mezelf. Zo las ik ergens: 'Nieuwe NOS Journaal-presentatrice Afke Boven heeft smerige hobby'. Ik was toch even benieuwd, want wat voor hobby dan? Bovenaan het artikel stond een foto van mij met daarin een kleinere afbeelding van, jawel, Ameland! Ergens begonnen de puzzelstukjes in elkaar te vallen. Enkele jaren geleden heb ik met fotograaf Jantina Scheltema een fotoshoot op een zandplaat gedaan. Een paar van die foto's staan op mijn Instagram. Foto's die ik nu al scrollend tegenkwam bij een tekst waarin mijn 'hobby' uit de doeken werd gedaan. Ik wist het niet, maar ik blijk een wadloper met voeten die van top tot teen onder de modder zitten en, ik citeer, 'veel viezer kan je het niet krijgen'. Nu ben ik gek op het Wad, maar wadlópen is toch van een andere orde. Slib aan mijn voeten is niet erg, maar om er een hobby van te maken… En zullen we wedden om een fles Nobeltje dat er wel degelijk smerigere dingen zijn dan een stukje Waddenzee-bodem aan een ledemaat? We hebben er natuurlijk heel hard om gelachen.

Inmiddels is de mediastorm gaan liggen en heb ik mijn vuurdoop achter de rug. Hij viel in die eerste week getekend door oorlog. Als journalist is het fijn dat je in ieder geval iets kunt betekenen in de nieuwsvoorziening. Door te schakelen met correspondenten probeer je dichterbij de kern te komen van wat soms een ver-van-mijn-bed-show zou kunnen zijn. Maar deze komt nu wel heel dichtbij en de schrijnende situaties en intens verdrietige verhalen gaan nooit in de koude kleren zitten. Laten we hopen dat er snel een einde komt aan deze kansloze situatie, zodat we ons weer kunnen richten op fijne futiliteiten als hobby's, raar of niet, en zand tussen je tenen.

Afke Boven