(Nog steeds geen corona-constatering door het RIVM op Ameland, heb ik dat maar weer opgeschreven.)

De laatste jaren is de gemiddelde Nederlander er steeds beter in: zeuren. Zeuren. Zeuren, zeuren, zeuren. ZEUREN! Laat ik voor één keertje eraan meedoen: deze column had ik 'al' af (lees: anderhalve dag ná de deadline), maar ik lees zelf alles nog twee keer door om alle schoonheidsfoutjes eruit te halen. Dan hoeven in dit geval Klaas en Anneke Touwen er vrijwel nooit meer iets aan te doen. Stukje professionaliteit (waarmee ik dus deadlines de loef af kan steken). Het is een valkuil die ik altijd ontwijk: documenten niet-opslaan. Het eerste wat ik doe als ik aan een artikel begin, is het artikel opslaan. Behálve deze keer.

En laat nu net deze keer mijn laptop ergens halverwege de dag denken: 'Weet je, Youri? Bekijk het maar!'. Alle recovery-tools en Time Machine's op mijn Appeltje ten spijt, weg column. En dus moest ik helemaal opnieuw beginnen. Het zat nog wel redelijk in mijn hoofd, maar anderzijds moest ik er toch nog twee alinea's grotendeels bij verzinnen. Ik kwam woorden te kort. Erg frustrerend. Maar afijn, ik wil het met u hebben over de zeurcultuur. Soms lijkt het tegenwoordig wel zo dat als je niet zeurt, je er niet meer bij hoort. Toch zijn er een aantal maatschappelijke discussies die het publiek moet voeren. Welke ook echt belangrijk zijn. Maar we moeten echt oppassen dat we daarin niet als idioten doorslaan.

Het spanningsveld tussen mannen en vrouwen is soms overbeladen. Tegenwoordig moet je af en toe op je tellen passen. Maar je kunt overdrijven. Laatst las ik op Twitter een bericht van een vrouw, ergens begin veertig (ik kende haar niet, ze was in ieder geval geen Amelandse). Ze beschreef een passage van een hardloopsessie. 'Ik was net in het park aan het hardlopen. Vijftien meter voor mij renden twee jonge meiden. Komt er op een gegeven moment een man van mijn leeftijd in een driedelig pak ons tegemoet rijden. 'Zet hem op, meiden', grijnst hij naar het duo. Tegen mij zei hij niets. Daar vind ik dus iets van…'. Ik ook.

Genderneutralisatie is nodig. Er zijn anno 2020 nog steeds zichtbare verschillen tussen mannen en vrouwen in bijvoorbeeld het werkveld. Mannen verdienen in veel gevallen nog meer geld dan vrouwen dat in gelijkwaardige functies doen. Dat is niet eerlijk en zou bij gelijke resultaten moeten veranderen. 'Gelijke resultaten' zeg ik er bewust bij. Werkgevers zouden iedereen moeten afrekenen op geboekte resultaten, ongeacht man of vrouw. Ongeacht etnische achtergrond. Maar salarissen puur gelijktrekken omdat je vrouw bent of iemand met andere roots, vind ik maar gek. Eigenlijk blijf je dan partijen discrimineren.

Toch is er ook een groep mensen die raaskalt. Laatst las ik ergens dat er een of andere actiegroep met een rode viltstift door het Nederlandse woordenboek was gegaan. Woorden als 'bemanning' moeten verbannen zijn uit onze taal, was hun strekking. Dat woord moesten we maar vervangen met 'bemensing'. Sorry, maar dan ren je echt het doel voorbij. Met alle respect, maar wat doe je dan met woorden als 'vakman', 'mankracht', 'koopman' en – waarom ook niet 'melkboer'? Moeten we dat soort woorden dan ook uit onze Dikke Van Dale strepen? Je kunt lullen als brugman, maar mijns inziens kan dat niet. Met je brugvrouw.

Nog zo'n dingetje. In deze coronacrisis zijn er ook mensen die anders denken en menen dat er helemaal geen virus is. Dat het een smoes is van de overheid om meer macht te vergaren. Of dat het de schuld is van het supersnelle nieuwe 5Gnetwerk. Mensen die de staat aanklagen. Of toch op een verboden demonstratie (dat is een grondrecht, dus enigszins kan ik die beweging begrijpen) afkomen. Complotdenkers, zoals je die ook hebt over de aanslagen op 9/11. Die zouden in scène gezet zijn, beweren sommige mensen. Het is echt. Maar reis dan eventjes af naar New York. Die Twin Towers staan er echt niet meer, hoor.

Ook in het dagelijks leven lijkt het soms om ons heen of er niets goeds is. Dat niemand gelukkig is. Altijd ziek, zwak, misselijk of ontevreden met vaak helemaal niets. Zeurpieten, zijn we. En voordat u denkt: 'wat zeg je tegen ons, rascist?!', bedenk dan dat dit oer-Hollandse woord niets te maken heeft met het kinderfeest begin december. Brengt me wel op het volgende: de dood van George Floyd. Een donkere man die werd vermoord door een witte politieagent in de Verenigde Staten. Heel de wereld stond erbij stil en protest na protest haalde het nieuws. Zo ook die in Nederland, begin juni op de Dam in Amsterdam.

#BlackLivesMatter werd die dagen mainstream. Ik vind het heel erg dat het moet. Voor mij is iedereen gelijk. Maar een deel van de Nederlanders doet nog altijd aan genderdiscriminatie of etnisch profileren. Alleen ook in die discussie kun je te ver gaan. Want ergens is het gek dat #BlackLivesMatter bijvoorbeeld alleen te pas en te onpas naar voren komt als er een getint persoon vermoord is door een 'witte'. Want is de situatie andersom en er is iemand die dat opmerkt, dan is diegene een white supremacist. Ik hoop alleen maar dat we ermee kunnen ophouden. Dat iedereen gelijk is en niet meer zeurt. Denk niet wit. Denk niet zwart.

Onderscheid jezelf door geen onderscheid te maken.