Het leuke aan social media is dat je zo af en toe een aantal mooie herinneringen tegenkomt op dezelfde dag een x-aantal jaar geleden. Soms dierbaar, soms bijzonder nuttig. Zo verscheen er afgelopen maand een zogenoemd 'jubileum op het werk' op het zakelijk platform LinkedIn. Tot mijn eigen verrassing was ik vorige maand alweer vijftien jaar schrijvend lid van het keurkorps dat de redactie van De Amelander heet. Da's precies de helft van mijn leven. Vanaf nu zal De Amelander voor altijd uit 'meer dan de helft van mijn leven' bestaan. Een aparte gewaarwording. Waar passie toe kan leiden.

Want hoewel ik me nog altijd jong (en dat ben ik gewoon ook nog) en ambitieuzer dan ooit voel, daalt het besef steeds meer in dat ik alweer eventjes meeloop op deze aardkloot. Zo zag ik tijdens het voorbije EK Voetbal bij de verschillende praatprogramma's Rafael van der Vaart en Wesley Sneijder aanschuiven. Zij die schitterden op het WK van 2006 en de EK's van 2004 en 2008. Toen ik daar laatst over nadacht tijdens een van de vele ommetjes met de honden, drong het tot me door dat die tijdspanne toch al ruim vijftien jaar geleden is. Ik weet zelf nog dat ik 1988 zo ver terug vond tijdens het EK van 2004. Nu denk ik: dat valt dus eigenlijk best wel mee.

En toch ook weer niet. Over voetbal gesproken: daar ging ook daadwerkelijk mijn eerste artikel over in de Amelander. Ik wilde als jonge snaak meteen een goede beurt maken. De oost-west-angel wilde ik er direct uithalen. Want die angel is geweest. Ik heb het idee dat ik in een generatie zit waarbij de daarvoor eeuwige strijd tussen Oost- en West-Ameland minder werd. Mijn gevoel zegt ook dat die strijdbijl bij de jeugd van tegenwoordig intussen begraven is voordat ze die überhaupt oppakken. Enfin, dat eerste stuk - een sfeerverslag - ging over het kampioenschap van de C1 van Geel-Wit destijds.

Dat het eerste artikel over sport ging, was geen verrassing. Al op de basisschool wist ik het zeker: ik wilde sportjournalist worden. Zodoende benaderde hoofdredacteur Klaas Touwen mij destijds ook. Ik ben hem nog altijd dankbaar voor het feit dat ik mijn eerste, voorzichtige stapjes in deze wereld kon zetten op onze eigen zandplaat. De ambitie was wel Waddenzee-overstijgend: ik wilde de beste van Nederland zijn en daarvoor moest en zou ik werken bij de NOS. In augustus 2018 had ik na lang studeren en investeren de ingang te pakken: als freelancer startte ik als radio-redacteur bij NOS Langs de Lijn.

Het bedrijf waarvoor ik jarenlang wilde werken, was mooi. Het was ook leuk en leerzaam. Maar de superlatieven waarvan ik zeker wist dat ik ze zou gebruiken, gebruikte ik niet. Tijdens het jaar dat ik in Hilversum werkte, kwam ik erachter dat ik achteraan de rij moest gaan staan om te doen wat ik echt graag wil: verslaggever zijn bij grote sportevenementen. De gemiddelde wachttijd bij de NOS was vijftien tot twintig jaar en met mij nog vele anderen. Een ervaring rijker en ik wil niet per se zeggen een illusie armer. Maar het perfecte plaatje was het niet.

Daarbij kwam dat ik uit het niets - met geen enkele ervaring in het zelf maken van radio - werd benaderd door de NOS. Mijn talent ligt bij online content (geschreven, video en podcasts). Daarin was ik opgevallen en ik zou ook radio zo wel onder de knie hebben. Was niet het geval. Je draait ook niet zo maar mee als je als linksbuiten van SC Amelandia ineens rechtsback bij Ajax moet gaan spelen. Na een jaar concludeerden de NOS en ik dan ook: niet goed genoeg voor radio. Jammer, maar het was wat het was.

Ik schakelde de knop daarna om en besloot met een kleine op komst voor meer vastigheid dan het freelance-bestaan. Voor een groot deel deed ik afstand van de sportjournalistiek. Na een mentaal moeilijke periode - talloze sollicitaties liepen op niets uit, een ervaring die ik tot dan toe niet kende - vond ik de perfecte match bij K.S.N.M. Werkgoed B.V. in Buren. Een prachtig bedrijf waar je veel creativiteit in kwijt kunt. Geen dag is hetzelfde en net dat beviel me zo aan de sportjournalistiek. Dat is sinds het voorjaar van 2019 voor vier dagen per week mijn werkgever. Heel leuk en zeer leerzaam.

Maar 'is' verandert per 1 augustus in 'was'. Onlangs kreeg ik uit het niets een fulltime aanbod voor mijn droombaan. Zoals de meesten van jullie wellicht weten, ben ik al bijna elf jaar verbonden aan WielerFlits.nl, tegenwoordig al een tijdje het grootste online nieuwsplatform over de wielersport in Nederland en België. Daar kan ik wél doen wat ik graag wil en hoef ik daarop niet te wachten, zoals bij de NOS. De keuze om mijn baan hier op het eiland op te geven, was uiteindelijk niet makkelijk. Maar ik ga straks van met veel plezier vier dagen werken naar vijf dagen betaalde hobby. Dat gaf de doorslag. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Wel geef ik een ieder graag een advies:

Je kunt beter spijt hebben van wat je hebt gedaan, dan van zaken die je niet hebt gedaan. Ga niet werken om te leven, maar ga leven om te werken. Uiteindelijk maakt dat je gelukkig. Een gelukkiger mens maakt ook de mensen om zich heen gelukkig. Verlies alleen nooit uit het oog dat je gezin en naasten op één staan. Kies altijd met je hart.