In het vorige nummer dacht ik heel eventjes dat het toch zou gebeuren: Ameland dat corona-vrij zou kunnen blijven. Maar dat had ik moeten afkloppen. Meer dan zeven maanden geleden brak de eerste golf uit, maar ons eiland werd gespaard. Zelfs toen er vele tienduizenden toeristen (nog veel meer dan normaal) deze zomer de Amelander straten, bossen, duinen en stranden overspoelden, bleven we gevrijwaard van het COVID-19-virus.

Tot eind september.

Waar de maatregelen de laatste maanden toch wat verwaterden (laten we eerlijk zijn), kwam het nieuws toch als donderslag bij heldere hemel. Drie mensen die niet afkomstig waren van Ameland, hadden positief getest op het coronavirus. Ze waren in contact geweest met eilanders en niet veel later bleek ook dat zij besmet waren. Daarna ging het als een lopend vuurtje over het eiland. Oma belde nog met de mededeling dat ze niet meer naar haar achterkleinkind kwam kijken, omdat het virus door het dorp heen waart. Ook omdat het weer slechter werd, maar vooral omdat oma – tachtig geweest – geen risico wil lopen.

Zoals altijd op Ameland, gonsde het in de eerste weken van de geruchten. Officiële en onofficiële cijfers liepen – op het moment van schrijven is het 4 oktober – uiteen van acht tot wel 35 positief geteste mensen. Wat me opviel is dat er gelijk weer moord en brand geschreeuwd werd door een aantal mensen, toen ik in mijn spaarzame vrije tijd door mijn social media-feeds scrolde. Er werd soms met de beschuldigende vinger gewezen naar de getroffen mensen. Ja, ze namen misschien een bewust risico. Maar anderzijds: met hen nog zo vele anderen de laatste maanden. Corona was een ver-van-ons-bed-show. Nu niet meer.

Schrijnend vond ik ook hoe mensen twee totaal verschillende zaken bij elkaar in de weegschaal hebben gelegd. Premier Rutte kondigde eind september aan dat ouders niet meer langs de sportvelden mogen staan om hun kinderen aan te moedigen, met nog tal van andere verscherpte maatregelen. In Hollum ging er echter wel een hardloopevenement met duizenden deelnemers door. Onder andere op hetzelfde sportterrein – van S.C. Amelandia in dit geval – waar ouders niet mogen supporteren voor hun kids. Is dat niet heel krom? Ja, tenzij je de verschillende gradaties van maatregelen in acht neemt. Maar dat gebeurde niet.

De Gemeente Ameland – die samen met de Veiligheidsregio Fryslân de vergunning verleende – moest het zwaar ontgelden. Ik snap ook zeker de verontwaardiging dat zoiets wel mag en je kind aanmoedigen niet. Maar daar zit hem net het verschil: dat laatste valt onder de algemene maatregelen, terwijl het organiseren van sportevenementen nog wel mag. Uiteraard voorbehouden aan strikte maatregelen. De wielerwedstrijd Amstel Gold Race kon daar bijvoorbeeld niet aan voldoen, maar de organisatie van de Vuurtorentrail wél. Waarom zou je dat evenement dan moeten afgelasten, terwijl er alles aan gedaan is?

Voor de moraal, was het verhaal. Maar zo werkt het natuurlijk niet. De Vuurtorentrail liet juist zien hoe het wél kon in deze coronatijden. In plaats van daar om vijf over twaalf – typisch Amelands – tegenaan te schoppen, hadden 'we' als Amelanders (en de meesten zullen dat ook wel doen) er juist onze waardering voor moeten uitspreken. Ik vind het dan ook een dappere beslissing van de Gemeente Ameland en de Veiligheidsregio Fryslân. Ze hadden ook de weg van de minste weerstand kunnen kiezen. Dat enkele onverlaten dan maar voor eigen rechter gaan spelen en de routeaanduiding van de Vuurtorentrail vernielen en/of wegnemen, is ontzettend triest. Plaatsvervangende schaamte roept dat op. Hoe zo, gastvrij?

Het is altijd makkelijk om met een beschuldigende vinger te wijzen, als je zelf 'niets' fout doet. Wel is het fijn dat we zijn wakker geschud. Dat wel weer iedereen keurig netjes zijn handen ontsmet bij het binnengaan van een horeca-etablissement. Dat we wel weer anderhalve meter afstand bewaren in de supermarkt. En dat de meesten wel weer de mondkapjes-plicht in acht nemen. Het vraagt ook weer om vindingrijkheid. Kijken wat wél kan in deze tijden, in plaats van in problemen te denken. Zo zijn de boodschappenuurtjes voor ouderen en andere risicogroepen een mooi voorbeeld. Omdenken als sleutelwoord.

Het feit blijft dat we door de positieve corona-gevallen op Ameland weer met de neus op de feiten zijn gedrukt. Het is er en we zullen ermee moeten leven. We moeten het accepteren. Voor de ondernemers komt het nooit uit, maar zeker nu is het hier toch een maandje te vroeg met de Nederlandse herfstvakantie in ogenschouw. Maar het zou wel mooi zijn als we erover kunnen ophouden. Vooral met het hysterisch beschuldigen van mensen. Het kon én kan namelijk iedereen overkomen. Want zeg nu eens eerlijk: zijn we tijdens de Amelander herfstvakantie nu allemaal braaf thuisgebleven? Of kwamen we in opstand tegen de drukte en dus de vele inkomsten van de immens bevolkte zomer? Nee toch, zeker?

Toch zijn er mensen roomser dan de paus.