Op het moment van schrijven hoor ik op de achtergrond mijn oudste dochter – die halverwege mei alweer haar tweede verjaardag vierde – in haar eigen fantasiewereld spelen met haar speelgoed. Onze jongste dochter – alweer bijna vijf maanden – is druk in de weer met het proberen omdraaien in de box. Soms moet ik echt even in mijn arm knijpen om te beseffen wat voor een rijk bezit we hebben. Want dat is het. Nooit had ik gedacht dat je zo veel liefde voor een mensje kon voelen. Hoe slecht een dag ook is: als je binnenstapt en er komt iemand luid, enthousiast 'PAPA!' toeroepend op je afgerend, dan is alles vergeten.

Er zijn tegenwoordig andere zaken belangrijker. Waar je voorheen de regie in eigen handen had, is dat nu nog steeds wel het geval. Alleen zijn we zelf niet meer de hoofdrolspelers, maar zijn dat onze kinderen. Hoe vrij en makkelijk wij onze dochters ook proberen op te voeden (lees: zonder een al te strak stramien), er is wel enigszins een planning nodig. Laat dat nu een van de eigenschappen zijn die ik totaal niet beheers. Laatst waren wij de zolder thuis aan het opruimen en kwamen oude rapporten en gespreksverslagen met studieloopbaanbegeleiders voorbij. De conclusie was alom hetzelfde: Youri kan niet plannen.

Dat klopt ook wel. Mensen die rondom mij staan zullen hier nu vast om moeten glimlachen. De meeste dan toch, want er zullen ook een aantal zijn die nu vloekend en tierend de vorige zin lazen. Een andere slechte eigenschap van mezelf is dat ik geen 'nee' kan zeggen. Waar het kan, wil ik mensen helpen of pak ik er nog een extra klusje bij. Voor iemand die geen ster is in plannen, geen heel handige combinatie. Neem daarbij de extra verantwoordelijkheid die komt kijken bij het ouder zijn. Doorwerken tot vier uur in de nacht en dan de volgende morgen langer blijven liggen, is er niet bij. Ik ben veranderd van nachtuil in ochtendmens.

Toch is die nachtuil op regelmatige basis nog op zijn stok te vinden. Ergens iets tussendoor fietsen gaat niet meer. Waar ik voorheen 24 uur in een dag had, zijn dat er nu een pak minder. Ik merk dat bijvoorbeeld in het halen van sommige deadlines (sorry, Klaas), maar ook in mijn telefoongedrag. Voor mijn fulltime job heb ik die vaak nodig. Maar ik merk dat ik buiten mijn werktijd om veel minder goed bereikbaar ben voor mijn naasten en vrienden. Als ik nu mijn WhatsApp open, zie ik ongelezen berichten van 135 personen en groepsapps. Voor de goede orde: voor de geboorte van mijn dochters stond die teller dagelijks op nul.

Begrijp me niet verkeerd: onze kinderen zijn het mooiste wat ons ooit overkomen is. Maar de manier waarop je in het leven staat, verandert wel. Tegelijkertijd komt hetzelfde besef dat we inmiddels steeds ietsje ouder worden. Waar ik voorheen wilde dat iedereen me leuk, lief en aardig vond, merk ik dat me dat nu een stuk minder interesseert dan pak 'em beet tien jaar geleden. Ik weet wat belangrijk voor me is en stel nu duidelijk prioriteiten. Alleen heb ik nog een slechte eigenschap: zodra ik iets uit het oog verlies, vind ik dat meestal niet terug. Dat geldt voor zaken die ik moet regelen, maar ook voor het reageren op afspraken.

Aan al die mensen die dat nu herkennen: sorry, het is niet persoonlijk. Tegelijkertijd zie ik ook dat ik niet de enige ben. Het zal wel horen bij het ouder worden. Dat merk ik overigens ook aan andere zaken. Ik kan nog steeds tegen heel weinig slaap. Ik doe dan niet onder voor mezelf als ik in een zeldzame nacht wél de acht uren haal. Maar waar ik voorheen heel goed tot diep in de nacht een biertje of wijntje kon drinken, ervaar ik de laatste paar keer dat me dat katers bezorgt. En die had ik nooit. Voor alle keren dat ik iemand daarom heb uitgelachen (met name mijn broertje): sorry, want wat kun je jezelf ellendig voelen zeg!

Ouder worden betekent dat andere zaken belangrijker zijn. Waar het voorheen tijdens gesprekken op verjaardagen ging over hoe veel drankjes je de avond ervoor hebt gehad, wat er gebeurd is en wat de laatste roddels waren, gaat het nu over hoe het met de kinderen gaat, wat je met je huis wilt of hoe je financiële zaken beter kunt regelen. Voor iemand zoals ik die veel nadenkt over van alles, is dat eigenlijk een stuk leuker dan slapweg ouwehoeren. Niet dat ik daar nu vies van ben, allesbehalve. Maar ik merk dat wanneer ik soms in een omgeving verzeild raak die je naar je oude zelf terugwerpt, dat ik aanknopingspunten mis.

Is dat erg? 'Ja', zou ik tien jaar geleden gezegd hebbem. 'Nee', zeg ik nu. Maar die overgang is soms toch best moeilijk te accepteren. Alsof je een spiegel voorgehouden krijgt en diegene die je aankijkt iets anders zegt dan wat er uit je eigen mond komt. Confronterend, soms. Maar dat zal er wel bij horen. Eigenlijk sta je daar niet zo zeer bij stil, maar onlangs heb ik dat toch een keertje gedaan. De zelfreflectie was goed om te doen. Je leven verandert. Maar in het razende tempo waarin je als ouder in de pas moet lopen, druk je dat misschien wel weg. Terwijl het niet altijd meer gaat zoals het moet, maar steeds vaker moet zoals het gaat.

Ouder worden is onbeschrijflijk. En ouder worden stiekem ook.