Eigenlijk zouden we deze week op Ibiza zitten, mijn dochter Janneke en ik. Maar het vliegtuig ging niet, naar een hotel of restaurant ging niet, dus gingen wij natuurlijk ook niet. Er zijn ergere dingen. Dat wisten we in de basis al veel langer, dat er ergere dingen zijn, maar met zo'n virus komen die feiten weer wat meer naar de oppervlakte. Het kan altijd beroerder.

Om toch even in een andere omgeving rond te kunnen spanen, besloten we 4 mei samen een klein toertochtje door Friesland te maken. Herdenkingsdag. Misschien een gekke dag voor een vakantieachtige uitspatting. Maar vrijwel niets is momenteel nog normaal. Er mocht bij wijze van uitzondering zelfs de hele dag gevlagd worden. Dus hesen we na de koffie de nationale driekleur halverwege in de mast en vertrokken.

Van Sloten, naar Stavoren en Hindeloopen. Mooie plekjes langs de IJsselmeerdijk, die me er tegelijkertijd ook aan herinnerden dat hier ko-mende zomer geen skûtsjes zullen aanmeren. Opgehoopt voor de over-volle feesttenten.

In Hindeloopen parkeerden we de auto onder toeziend oog van een toe-rist die over het plaatselijke kerkhof scharrelde. 'Er is hier niets open vandaag, of wel?' Toch een opmerkelijke vraag, zo tijdens deze corona-tijd waarin we al weken smachten naar bitterballen op een gezellig ter-ras. Ik verwees haar door naar de viskraam aan de haven. Grote kans dat die de luifel open had. 'Het lijkt wel stiller dan ooit. Eng bijna', ging de vrouw verder. Dat klopte, maar de onwerkelijke stilte viel mij en menig ander al vaker op de laatste weken. Ik weet dat ik niet de enige ben die nu, misschien ook vaker dan voorheen, aan de WOII heeft gedacht. Je kunt je nog voortbewegen, wat werken, naar de winkel, maar je voelt je niet echt vrij. Er ligt iets op de loer. Je zuigt eerst nog alle nieuwsfeiten op tot de eeuwige stroom berichten je murw maken. Je denkt of hoopt dat het einde snel in zicht komt, maar dat moment blijft uit. Duurt het nog een paar maanden? Een jaar? Vijf jaar? Voorlopig is er nog geen einde in zicht. Dus laat je je gedachten maar even voor wat ze zijn. In plaats daarvan scroll je langer door je social media. Daar gaat, naast corona, het gefilterde leven gewoon verder. Ik ontdekte nieuwe recepten, bekeek de laatste make-up tips (iets waar ik misschien enkele jaren eerder mee had moeten beginnen, nu we door corona bij Omrop Fryslân geen gebruik meer mogen maken van onze visagistes) en ik ontdekte dat er een World Naked Gardening Day was. Verwonderd keek ik naar verschillende men-sen uit alle hoeken van de wereld, die zich naakt tussen de cherrytomaten en stokrozen lieten fotograferen. De een in volle glorie een ander met de privé-onderdelen veilig verborgen achter een gieter, palmblad of kokosnoot. World Naked Gardening Day. Je leert nog eens wat.

Intussen heeft de tragere stand waarin we verkeren ook zijn positieve kanten laten zien. Uiteraard was het frustrerend dat de agenda vol mooie evenementen ineens leeg raakte, maar de blanco pagina's bieden ook ruimte voor creatieve uitspattingen in en rondom je eigen huis. De wekker staat tegenwoordig meer uit dan aan, de ochtenden beginnen zonder het standaard gehaast (ja, ik zou eerder kunnen opstaan, maar nee dat kan niet) en we hebben meer tijd voor elkaar. Natuurlijk had ik ons graag op het strand van Ibiza gezien, maar een enkele reis Tuinesië is voor nu een prima alternatief. Niet naked in de garden hoor, gewoon in bikini.

Afke Boven