Voor de rubriek Nat Zand heb ik besloten om voortaan daadwerkelijk eventjes een blokje over het strand te maken. Hetgeen waarover ik dan nadenk, pen ik hier neer. Dat doe ik ook altijd als ik voor andere werk-gevers zo heel af en toe zonder inspiratie zit. Op het strand komen de ideeën me altijd letterlijk aanwaaien. Ik liep wat te sloffen in het zand – u weet wel, met dat hoge piepgeluid waarvan je kippenvel krijgt – toen ik een stel kinderen plezier zag hebben met een bal. Verliefdheid kan soms zoiets simpels zijn. Een jongen met zijn bal.

Met weemoed kijk ik terug naar ruim een jaar geleden. Ik beschouw mezelf echt als een voetbaldier, een fervent liefhebber. In de eerste week van april 2019 sloeg het 'noodlot' echter toe. Tijdens een training en een dubbele schaar – laat alsjeblieft de grapjes achterwege met de vraag waarom ik dat dan ook doe, is niet leuk – knapte er opeens iets in mijn knie. De eerste diagnose was meniscusletsel. Na een aantal weken rust en dubbel zoveel weken revalidatie, zou mijn knie weer sterk genoeg zijn voor het nieuwe seizoen.

Na een hoogtestage (lees: drie weken vakantie) in de Zwitserse Alpen had ik onwijs veel zin om eindelijk weer het veld op te mogen. Ietwat huiverig omdat ik niet wist hoe mijn knie zou reageren. Maar anderzijds had ik er niet een tel last van gehad tijdens onze kilometerslange bergwandelingen. Niet te veel aan denken, dacht ik nog. Na een klein half uur ging het bij de eerste de beste afrondoefening weer mis: ik zette mijn stand-been (met de gehavende knie) naast de bal, maar die zou ik amper raken. Plots lag ik met dezelfde pijn op de grasmat.

De volgende diagnose luidde zoals vaders in april al vermoedde: ge-scheurde kruisbanden. Een MRI-scan in het ziekenhuis bracht het verdict. Dat betekent spieren trainen, operatie en daarna een revalidatietra-ject. Profvoetballers doen dat binnen negen maanden. Een simpele lief-hebber zoals ik wat langer. Gevolg: mijn voetbalseizoen zat er al na een half uur op. In november begon dan het traject en eind januari was ik klaar voor de operatie. Ik kwam op een wachtlijst en kreeg al twee data voorgesteld om onder het mes te gaan.

Maar toen begon de coronacrisis. Voorlopig geen operatie en zoals het nu lijkt kan ik óók het volgende voetbalseizoen al op mijn buik schrijven. Toen ik die jongetjes zag voetballen op het strand, kwam ineens het besef dat diep vanbinnen bij mij nog altijd dat verliefde jongetje met zijn bal schuilt. Ik mis het (iedereen, nu). Ondanks dat we in de Kelderklasse voetballen. Het is alleen zo veel meer dan het spelletje. Het is bij goed weer, dat je na afloop lekker op de grasmat kunt blijven liggen. Shirt uit, schoenen uit, sokken op je enkels en scheenbeschermers los. Pot bier in je handen en een half gevuld krat voor je neus. Sterke verhalen vertellen die nooit gebeurd zijn. En maximaal verbranden.

Youri IJnsen