Zo vlak voor de uitkomstdatum van de Amelander denk ik na over hoe ik de nieuwsbrief zal beginnen. Deze week moest ik even naar Buren om een adverteerder te bezoeken. Wat me opviel was dat het erg onstuimig weer was en dat het eiland behoorlijk vol zit met gasten. Veel verkeer op de weg en veel fietsers die blijkbaar nog niet in de gaten hebben dat tegen de wind in fietsen toch wel een probleempje is met harde wind. Eigenlijk is dit een goed teken.

De gasten weten Ameland te vinden en ze komen, ondanks Corona en harde wind, toch naar het eiland. De beperkingen die er nog zijn worden op de koop toegenomen. De vele gasten geven weer reuring op het eiland, ze zorgen voor levendigheid en steunen de Amelander economie. Het geeft ook aan dat ons eiland nog steeds een pracht bestemming is om naar toe te gaan.

Brengt mij op het jeukwoord 'mono-economie'. Dit betekent dat Ameland vrijwel volledig afhankelijk is van het toerisme en eigenlijk geen andere noemenswaardige bronnen van inkomsten heeft. Bij sommigen geeft dit angst. Angst ontstaat als je niet overtuigt bent van je eigen kwaliteiten of door een onheil van buiten zoals een ramp met een schip volgeladen met olie en waarvan de olie aanspoelt op de kust van ons eiland. Aan het eerste kunnen we wat doen. We zorgen ervoor dat onze gasten zich hier thuis voelen, bieden hen zee en schone witte stranden, regelen met enige regelmaat wind en hoge golven en bieden gratis aan dat mensen zich kunnen laten strandstralen. Aan het tweede kunnen wij niets doen maar maken ons hierover wel zorgen. Nationaal en internationaal vragen we hier aandacht voor.

Toch floreert de Amelander economie al jaren bij de 'mono-economie' en weet zij zich, hoe moeilijk ook, toch door een pandemie en het missen van onze Duitse gasten heen te slaan. Ongetwijfeld reizen zij, zodra het mag, weer massaal naar Ameland en heeft na de zomer de pandemie ons eiland verlaten! Voor ons allen is het echt een nieuw zomers begin…