Stervenskoud en nat. Veel meer woorden wil ik aan de maand mei 2021 niet vuil maken. Hoe anders was dat een jaar geleden, toen we vanaf half januari bij wijze van spreken al in de korte broek liepen. Gelukkig hadden we ook wat te vieren deze maand. Alle Amelanders tussen de 18 en 60 jaar oud konden hun eerste vaccinatie tegen het coronavirus halen. De tweede wacht voor mij persoonlijk op 1 juli. De eerste twee (reuze) stappen richting het einde van de tunnel. We zijn op de terugweg naar het oude normaal. Het MadNes Festival is al uitverkocht, Hollumer Kermis als aftrap voor wat daarna komt. Een heerlijk vooruitzicht.

In huize IJnsen was er echter nog meer reden tot feest in mei. Onze lieve, grappige, leuke en mooie dochter vierde alweer haar eerste verjaardag. De laatste jaren heb ik al steeds meer het idee dat de klok twee keer zo hard voorbij tikt. De voorbije twaalf maanden voelen echter aan als een paar luttele weken. Als een raket is het voorbij gevlogen. Mijn ouders zeiden vorige maand nog tijdens mijn dertigste verjaardag: 'Wen er maar aan, voordat je het weet is ze dertig'. Dat is echt. Want als de jaren voorbijvliegen als het laatste, is mijn pensioen ook niet zo ver weg meer. Niet dat ik eraan toe ben, hoor. Verre van zelfs!

Ik wil graag van de gelegenheid gebruikmaken om iets uit te leggen. Zo af en toe hoor ik weleens: 'We zien nooit wat van jullie dochter'. Dat klopt. Hoewel de corona-restricties dat natuurlijk ook in de weg zitten, plaatsen we haar ook heel bewust niet op social media. Natuurlijk zijn we apetrots en superblij, maar dat weet de rest van de wereld ook wel zonder dat iedereen het ziet. Iedere seconde die we bezig zouden zijn met een socialpost, is een seconde minder met haar. Dat is het echt niet waard, vinden wij. Want als je een keer met je ogen knippert, heeft ze weer iets nieuws geleerd. Dat wil je echt voor geen goud missen.

Die momenten zijn ons heel dierbaar. Het leven is al druk genoeg. Daarom proberen we zo veel en zo vaak mogelijk met en van de kleine te genieten. Voor je het weet zijn ze inderdaad dertig. Daarnaast weet je ook nooit waar een foto belandt, als je ze op het web projecteert. Wat als ze straks vijftien, twintig of 35 jaar oud is en er circuleren ergens nog foto's van haar als baby, wat ze niet wil? Daar heeft ze dan geen invloed meer op. Als ze straks oud en wijs genoeg is, mag ze zelf bepalen of ze dat wil of niet. En als we al een kiekje delen, zal dat onherkenbaar zijn. Wat andere ouders doen, moeten ze natuurlijk helemaal zelf weten.

Nu onze dochter één is, betekent dit ook meteen het einde van een tijd-perkje. De kleine gaat namelijk op donderdag standaard een keer per week naar het kinderdagverblijf. Eb & Vloed in Hollum, in dit geval. Als ouders vinden we dat belangrijk voor haar ontwikkeling. Ze leert er spelen en omgaan met andere kinderen. Thuis doen we heel erg ons best om haar zo veel mogelijk te leren, maar er zijn facetten die ze niet kan ontwikkelen binnen onze vier muren. Hoe jong ze ook is, we merken aan alles dat ze veel opsteekt van die ene dag dat ze geen mama, papa, oma's, opa's, ooms of tantes om zich heen heeft. Heel wonderlijk en leuk!

Zo ook het schriftje waarin de dames van Eb & Vloed bij elk bezoek een verhaaltje schrijven. Geen idee of dat bij andere opvangverblijven ook zo gaat, al zouden ze dat dan best kunnen invoeren. Het is superfijn om te lezen hoe de begeleiders vanuit een ander perspectief jouw kind zien opgroeien. De eerste keer dat onze dochter ging wennen, was half oktober. Precies vijf maanden oud. Kon niet zitten, kon niet staan, kon niet kruipen, kon niet lopen. Alleen draaien. Ik citeer uit het schriftje: 'Wat gezellig dat je bij ons komt spelen. […] Wat een vrolijk meisje ben je, je vindt alles wel goed.' Haha, das war einmal.

In het schriftje staan iedere keer dus kleine verhaaltjes met hoe haar dag was, plakken de begeleiders er zo nu en dan foto's of stickers in en laten ze weten wanneer de kleine geslapen, gegeten en getoiletteerd heeft. Wat in de verhaaltjes vaak opvalt, is dat ze ondernemend is, vrolijk is, een eigen willetje heeft (hallo, mama!) en dat ze zo lekker kan eten. Die appel valt niet ver van papa's boom. Je ziet en hoort haar letterlijk iedere week vooruitgaan. Heel dierbaar voor later als ze groot is. Intussen loopt ze en kent ze haar eerste woordjes. 'Wat word je een boefje!', staat er in het laatste verhaaltje. En dat is ze, haha.

De begeleiders schrijven in alle schriftjes een verhaaltje, tot de kinderen één jaar zijn. Dat tijdperkje is nu dus voorbij. Het tekent nog maar eens hoe snel dit jaar voorbij is gegaan. De verhaaltjes lazen we altijd met z'n drieën op donderdagavond tijdens het avondeten. Altijd een moment in de week waar we naar uitkeken, want wat zou ze nu weer geleerd (of uitgespookt) hebben? Gelukkig blijft haar wekelijkse uitje naar de dagopvang wel bestaan. Wij ervaren het als een heel goede basis voor onze dochter. Op nog vele gezellige dagen. Stiekem hopen we op meer verhaaltjes, maar ook een kindergezicht spreekt boekdelen.

Eb & Vloed, bedankt voor het voorwoord van Airens leven.