'Wel jammer dat je uit Buren komt, maar daar kun je niets aan doen', kreeg ik laatst te horen. Daar kan ik natuurlijk wel iets aan doen, verhuizen. Maar dat heb ik al gedaan, want ik ben geboren en getogen in Nes en woon nu al het grootste deel van mijn leven in Buren. Maar waarom zou ik verkassen? Ik heb het prima naar mijn zin in Buren. Wat is er mis met Buren?

Oké, het heeft geen kerken, geen scholen, het horeca- en winkelaanbod is kleiner dan in andere dorpen. Wat heeft Buren dan wél? Nou, een hotel, een eetcafé, een cafetaria, een elektronicazaak, een kinderkledingzaak, een juttersmuseum, een visvijver, een pizzeria, een barbershop, een indoor avonturengolf, een lectuurhal. En dan zal ik er nog wel een paar niet genoemd hebben, zoals de diverse fietsenverhuurbedrijven, en natuurlijk de groepsaccommodaties. Want daar hebben we erg veel van in Buren. De meeste zijn gehuisvest in vroegere boerderijen, de ruggengraat van Buren. Pak er een luchtfoto bij van ruim een halve eeuw geleden en je zult zien dat Buren uit slechts enkele straten bestond, maar toch een grote oppervlakte bestreek. Dat kwam omdat aan die straten bijna alleen maar boerderijen stonden en een lap grond eromheen.

Maar ook in Buren is de tijd niet stil blijven staan. Er kwamen woonhuizen bij, steeds meer woonhuizen. In de straten die de laatste vijftig, zestig jaar gebouwd zijn zul je geen boerderij meer aantreffen. Integendeel, de boerenhoeven in het dorp hebben hun oorspronkelijke functie verloren. Nieuwe boerderijen verrezen buiten het dorp, zodat de oude accommodaties konden worden omgebouwd tot kampeerboerderijen, die de hele zomer werden bewoond door, vooral Duitse, groepen. Het dorp was verlost van zijn landelijke luchtjes, daartegenover stond de komst van de duizenden kinderen, die op Ameland de vakantie van hun leven beleefden.

En nu is er weer verandering gaande. Corona heeft de wereld op zijn kop gezet. Twee jaar lang hebben we geen groepen meer gehad. Voor de een een zegen, voor de ander een ramp. Het heeft de ogen geopend van menig accommodatie-eigenaar. Wat zal de toekomst brengen, is het verantwoord door te gaan met een kampeerboerderij? Wie een rondje door Buren maakt kan met eigen ogen zien welke keuzes er zijn gemaakt. Diverse groepsaccommodaties zijn vervangen door appartementen, en wie weet hoeveel er nog zullen volgen.

Ja, ook Buren verandert. Alleen de herinnering blijft aan het Buren van toen. Maar voor hoe lang? De mensen die de verhalen doorvertellen hebben niet het eeuwige leven. Daarom is het van belang dat hun vertellingen aan het papier worden toevertrouwd. Samen met enkele andere (oud)Burumers ben ik begonnen met het veiligstellen van deze verhalen. Wij gaan bij de senioren van het dorp langs om te horen hoe zij vroeger leefden. Hoe was het op de boerderij, hoe zag de boerderij eruit, hoeveel vee hadden de boeren, hoe brachten de mensen vroeger de dag door, wat voor spelletjes deed de jeugd, hoe was het op school, wat voor winkeltjes had Buren. Met dat soort vragen gaan we de dorpsoudsten bestoken.

We zijn benieuwd naar de verhalen die we te horen krijgen. Toch hebben we er alle vertrouwen in dat de algemene conclusie zal zijn dat het leven in Buren zo slecht nog niet was. En ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het er ook vandaag de dag prima toeven is.

Koos Molenaar