Onvoorwaardelijke liefde. Een groots goed. Hoewel ik al mijn hele leven écht houd van mijn vrouw, familie, vrienden, huisdieren en wat al niet meer, is er een overtreffende trap van 'écht houden van'. Dat is onvoorwaardelijke liefde. Een gevoel dat met geen toetsenbord, pen of een ouderwetse typemachine te beschrijven is. Met name oans moeke zei weleens, als ze verdriet had om het leed van een ander: 'Wacht maar tot je zelf kin-deren hebt, dan begrijp je het pas'. Ik probeerde mezelf er dan altijd een voorstelling bij te maken. Nooit kon ik me goed in mijn moeder verplaatsen, als ze dat zei. Totdat ik half mei zelf vader werd.

Vanaf het eerste moment dat je als ouder je eigen vlees en bloed in handen hebt, staat de wereld op zijn kop. Of stil. Of ze tolt rond. Maar wat op precies datzelfde moment gebeurt, is de connectie die je smeedt met – in dit geval – je dochter. Een gevoel van verliefdheid in het kwadraat. Want hoe vermoeiend, zwaar, druk of juist saai en rustig een dag ook kan verlopen: zodra je dat kleintje weer ziet, kan de rest van de wereld de pot op. Je dag is in één klap weer goed ge-maakt. Alle clichés zijn waar. Dat ene glimlachje doet zelfs de stoerste mannen smelten. Dat gevoel van euforie en blijdschap moet onvoorwaardelijke liefde heten.

Op het moment van schrijven is de kleine bijna tien weken oud. Je moet er niet aan denken dat haar iets ernstigs overkomt. Maar tegelijkertijd denk je er vaker over na dan je zou willen. En wanneer er dan een voor-beeld heel dichtbij komt, krijgt on-voorwaardelijke liefde plots een keer-zijde van de medaille. Men zegt wel-eens: 'Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen'. Zo zal het ook ongetwijfeld zijn. Maar zelfs dan zijn er zaken waar je gewoonweg geen invloed op kunt hebben. Omdat ze onverwachts gebeuren. Omdat het lot net besluit om jouw huisje niet voorbij te gaan. En besluit meedogenloos toe te slaan.

Waar ik op doel, is het drama voor een Duits gezin medio juli hier op Ameland. Twee jonge tienermeisjes die in de late uren van een zwoele zomeravond in zee staan te genieten van een prachtige zonsondergang. Plots overvalt de Noordzee hen. Ze raken allebei in de problemen. De vader ziet het gevaar en probeert uit alle macht zijn beide dochters in veiligheid te brengen. Zijn eigen vlees en bloed. Hij keert er slechts met eentje terug aan land. Lijdzaam moet hij onder ogen zien dat hij zijn andere dochter niet meer ziet of hoort. In blinde paniek moet je concluderen dat je nu de regie niet meer hebt. Je hebt hulp nodig.

In de dagen na de vermissing van het Duitse meisje heb ik me vaak afgevraagd hoe hij zich heeft moeten voelen. Machteloos zie ik hem in mijn gedachten daar uitgeput op zijn knie-en in het zand zitten. Niet wetend waar zijn andere dochter is. Waar ze zich in het koude water bevindt, achter de branding en in de donkere nacht die razendsnel opdoemt aan de horizon. Mijn maag keerde meermaals om bij deze gedachten en nu ik dit schrijf giert het kippenvel van top tot teen over mijn huid. Hoe onmenselijk zwaar moet het zijn als je als vader plots beseft dat jij je eigen kind niet hebt kunnen redden. En hoe je dit anderen moet uitleggen.

Haar tweelingzusje, je vrouw, de andere kinderen. En naarmate de tijd verstrijkt, ebt ook het vertrouwen weg dat je dochter nog levend terug-keert. Hoe zeer hulpdiensten en vrijwilligers ook hun best doen, het ge-voel dat jij hebt gefaald om je dochter te redden zal voor een vader voor de rest van zijn leven ondraagbaar zijn. Een onherstelbare diepe wond in je hart. Dat moment dat je dochter uit je zicht verdwijnt als onuitwisbaar beeld op je netvlies gebrand. Ook dat gevoel moet met geen pen te beschrijven zijn. Dat ontroostbare verdriet kun je alleen maar écht voelen als je het ook daadwerkelijk tot op het bot hebt meegemaakt.

Daar hoop ik nooit over te kunnen meepraten. Net zoals iedere andere ouder dat hoopt. En iedere niet-ouder begrijpt dat pas écht als hij of zij kinderen heeft. Hoe onvoorwaardelijk de liefde voor je kind ook is, tegelijkertijd is er ontroostbaar verdriet als hem of haar iets overkomt. Zeker wanneer jezelf de situatie misschien wel had kunnen voorkomen (al weet ik niet of dat in dit geval zo was). Het lijkt me ondraaglijk. Via deze weg wil ik dan ook graag van de gelegenheid gebruikmaken om de getroffen Duitse familie ontzettend veel sterkte toe te wensen in deze moeilijke, surrealistische periode. Vind kracht bij elkaar en koester jullie meest dierbare herinneringen. Hoe moeilijk dat ook is. Want nu blijkt maar weer:

De scheidslijn tussen onvoorwaardelijke liefde en ontroostbaar verdriet is flinterdun.

Youri IJnsen